دستمزدهایی که وسوسه می‌کنند

به گزارش روایت فردا  جشنواره فیلم فجر هر میزان هم که پرچهره باشد، همچنان هستند سینماگرانی که به هر دلیل در این ماراتن حضور پیدا نمی‌کنند. با اینکه امسال اخبار و حواشی پیرامون جشنواره چند ماه پیش از شروع آن، نوید برگزاری جشنواره‌ای متفاوت با روی کار آمدن دولت وفاق می‌داد؛ هرچه به ایام برگزاری نزدیک‌تر شدیم، چهره‌ها یکی پس از دیگری از میان اخبار حذف شدند تا ترکیب حضور بازیگران در این دوره، شکاف میان سینما و نمایش خانگی را نشان دهد.

شکافی که هشدار آن توسط منتقدان داده شده بود و جشنواره نیز نشان داد فارغ از روی کار آمدن هر دولتی، آنچه این وضعیت را تشدید کرده، دستمزدهای هنگفت و گردش مالی بالا در شبکه نمایش خانگی است.

پیش از آن‌که بفهمیم رسانه‌ای شدن دستمزد بازیگران سریال «ازازیل»، حُقه‌ای برای تبلیغ بیشتر سریال بوده، مشخص بود گردش مالی در پلتفرم‌ها بیشتر از این حرف‌هاست؛ همین که هیچ ابایی از اعلام این اعداد حتی در قالب تبلیغات نداشتند، مهر تاییدی بر دستمزدهایی بالاتر از این اعداد و در نتیجه ترافیک حضور بازیگران در شبکه نمایش خانگی است.

اگر کل عدد دستمزد بازیگری چهره در یک فیلم سینمایی را میانگین ۳ تا ۴ میلیارد در نظر بگیریم (بدون احتساب برخی بازیگران که دستمزدهای سر به فلک کشیده دارند)، این عدد را می‌توان معادل یک تا دو ماه ایفای نقش در سریال در نظر گرفت. شرایطی که انتخاب را برای بازیگران میان سینما و نمایش خانگی بیشتر به نمایش خانگی معطوف می‌کند.

 بابک حمیدیان در سریال «تاسیان»

البته ادعاهای ضد و نقیضی وجود دارد؛ چند وقت پیش در یکی از برنامه‌های نقد و بررسی سینما، ادعایی مطرح شد که چندان هم تازه نبود. یکی از کارشناسان عنوان کرد در شبکه نمایش خانگی، دستمزد حدودا ۴۵ میلیاردی رد و بدل شده تا یک بازیگر برای مدتی، در هیچ پروژه‌ای حضور نداشته باشد؛ ادعایی که نشان می‌داد فعالیت و گسترش نمایش خانگی به نفع سینما نیست.

این ادعا توسط پژمان بازغی در قسمت دیگری از همین برنامه، تکذیب شد. علی سرتیپی، مدیرعامل یکی از پلتفرم‌ها نیز در قسمت دیگری از برنامه با ذکر نام نوید محمدزاده گفت: اتفاقا در میان یکی از سریال‌هایی که در آن بازی می‌کرد به او گفتیم برو و مدتی در یک فیلم سینمایی بازی کن.

سرتیپی البته در همین برنامه عنوان کرد با افزایش هزینه‌های تولید و فروش گیشه یک فیلم، طبیعی است دستمزد بازیگران نیز بالاتر برود و ارقام نجومی قراردادهای بازیگران را با افزایش رقم دستمزد عوامل دیگر؛ همچون فیلمنامه‌نویس و کارگردان توجیه کرد. توجیهی که البته از طرف سرتیپی (مدیر یکی از پلتفرم‌ها)، دور از تصور به نظر نمی‌رسید.

سناریوی تاثیرگذاری منفی نمایش خانگی بر حضور بازیگران در سینما، با نگاهی به کارنامه بازیگران مطرح تقویت می‌شود. امسال محمدزاده با آن‌که در «زودپز» بازی کرد و هوتن شکیبا هم با «هفتادسی» به سینما برگشته بود، حضور آنها در درام‌های اجتماعی تنها منحصر به سریال‌های نمایش خانگی بود. ژانری که هر دو با همان شناخته شدند؛ هم محمدزاده در «ابد و یک روز» و هم شکیبا در «شبی که ماه کامل شد»، توانمندی خود را در ارائه بازی جدی، اثرگذار و جریان‌ساز نشان دادند و از همانجا هم جایگاه خود را در سینما تثبیت کردند.

 پیمان معادی در سریال «ازازیل»

پیمان معادی امسال مشغول بازی در سریال «ازازیل» بود. موجی که پس از حضور او در «افعی تهران» راه افتاد، حضور این بازیگر در شبکه نمایش خانگی را تثبیت کرد تا جشنواره فیلم فجر امسال، فارغ از «بی سر و صدا» که نامی از آن برای نمایش در بخش ویژه چندان رسانه‌ای نشد، از حضور این بازیگر بی‌بهره باشد.

علاوه بر او، بابک حمیدیان که امسال نامش بیشتر با تهیه‌کنندگی «پیرپسر» در جشنواره فیلم فجر پیچید، از سال ۱۴۰۱ و پس از ایفای نقش در «غریب»، کاملا در شبکه نمایش خانگی مشغول بوده و سه سریال «هفت»، «ازازیل» و «تاسیان»، این بازیگر را امسال و سال گذشته به گونه‌ای مشغول کرد که نامی از او در میان پروژه‌های سینمایی نبینیم.

هرچند حضور در پروژه‌های سینمایی به انتخاب خود بازیگر بستگی دارد؛ از جابه‌جایی برخی بازیگران مطرح از این پروژه به پروژه دیگر در سریال‌های نمایش خانگی، همین بس که حضور معادی در سریال «بلیت یک‌طرفه»، به دلیل ایفای نقش او به طور همزمان در «افعی تهران» منتفی شد. با این حال طبیعی است بازیگران هم به دلیل این درخواست‌ها و دستمزدهای بالاتر، حضور در سریال‌ها را به فیلم سینمایی ترجیح دهند.

هدیه تهرانی در سریال «هزار و یک شب»، نوید محمدزاده در سریال «گُما»، جواد عزتی و نگار جواهریان در سریال «وحشی»، هوتن شکیبا در سریال «تاسیان» و «سووشون» و بهنوش طباطبایی در «سووشون» همه وزنه‌هایی هستند که حضور هر کدام از آنها در فیلم‌ها می‌توانست اقبال بیشتری را به سمت جشنواره فیلم فجر به عنوان ویترین سال سینمای ایران روانه کند.

از طرف دیگر نبود کارگردانانی چون هومن سیدی، محمدحسین مهدویان، نرگس آبیار و بقیه هم این شکاف را تقویت کرد؛ هنرمندانی که توانمندی خود را از جشنواره فیلم فجر کسب و در آن رشد و تثبت شدند و به سینمای ایران نشان دادند، حالا به پشتوانه دستمزدهای وسوسه‌انگیز شبکه نمایش خانگی مسیر دیگری در پیش گرفتند تا پس از تلویزیون که تبدیل به جایی برای رشد چهره‌ها و بعد کوچ آنها به سینما شد، سینما نیز وجه پیشین خود را از دست بدهد و تبدیل به سکویی برای رشد سینماگران و کوچ آنها به شبکه نمایش خانگی شود.

انتهای پیام/